W poszukiwaniu Podkładu z Syjonu Wiliama Gibsona

Przy pracy Case zwrócił uwagę na bez przerwy pulsującą w kiści muzykę. Nazywali ją podkładem: zmysłowa mozaika przyrządzona z potężnych bibliotek popu.

- W. Gibson Neuromancer

Dzięki przenośnym odtwarzaczom, komputerom i bardziej klasycznym urządzeniom muzyka towarzyszy nam prawie cały czas. Przez większość czasu jednak jej słuchanie nie jest ani jedynym ani głównym zajęciem. Niczym w filmie towarzyszy nam soundtrack ( jak się okazuje pragnienie posiadania takowego posiada ponad 23 tysiące polskich użytkowników facebooka: tutaj)- w drodze autobusem, przy nauce, podczas rozmowy ze znajomymi. Technicznie stało się to możliwe od czasu stworzenia Walkmana ( koniec lat 70 tych).  Jednak prawdziwą rewolucją okazało się upowszechnienie się formatu mp3 oraz szybkim łącz internetowych- obecnie posiadamy dostęp do biblioteki utworów na których przesłuchanie nie starczyło by całego życia.

Wizje takiej sytuacji opisał w 1984 roku William Gibson. Kompilowane w czasie rzeczywistym dźwięki wypełniała stację kosmiczną Syjon- dla jej mieszkańców była religią. Oto kilka wyobrażeń jak mogła by ona brzmieć:

- Venetian Snares - Ever Apparent All Being Shoulder ( tutaj )

- The Prodigy - 3 Kilos ( tutaj )

- Rob dougan- Clubbed to death (tutaj)

 Opis w Neuromancer stanowi jeden z tysiąca rekwizytów kulturowo-technologicznych. Nie są one jednak dodatkiem do akcji ani prostym gadżeciarstwem. Są ekstrapolacją oraz modyfikacją obecnego sprzężenia pomiędzy społeczeństwem a technologią dającą obraz możliwego ( w przypadku trylogii Mostu widać to szczególnie) społeczeństwa. Klasycznym przykładem jest jedna z postaci Idoru: Rei Toei – Japońska Idolka muzyki pop. Jak wyglądała oraz jakie reakcje wywoływała można zobaczyć na koncercie jej „rzeczywistego” odpowiednika powstałego w 2007 roku:  Hatsune Miku ( koncert: tutaj ). Poszukiwanie opisanych przez Gibsona tworów stanowi świetną zabawę- dzięki niej jego książki można czytać (przeszukiwać) wielokrotnie (a to znamionuje bardzo dobrą literaturę)

Żeby jednak nie był to pean – w książce Spook Country mamy do czynienia z uporczywym product placement. Co ma na nogach bohater? Najnowszy model adidasów (GSG9- wersja pop obuwia taktycznego), świetnie wykonuje się w nich salta i ucieka przed złymi agentami systemu (do kupienia za jedyne...). Jak widać reklama wchodzi w każdy element życia człowieka. Co Gibson niestety również zasugerował [dostaniesz tanie cyber-oczy ale na peryferiach twojego wzroku będziesz widział wciąż reklamy]



Na koniec fajnie zrealizowane słuchowisko Neuromancer: ( tutaj )


Rysunek z Wikipedii:

[1] http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/d/da/Neuromancer1988.jpg/256px-Neuromancer1988.jpg